Περί ΠΛΗΞΕΩΣ και άλλων δαιμονίων...

Η πλήξη είναι μια άπληστη και άσχημη ερωμένη. Σε βρίσκει σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα, κυρίως όταν όλα βαίνουν καλά. Και μπαίνεις μέσα της, αδύναμος, χωρίς να μπορείς να κάνεις αλλιώς. Παράξενο. Τις δυσκολίες βρίσκουμε τα όπλα να τις πολεμάμε... Την πλήξη όμως; Μοιάζουμε ανυπεράσπιστοι απέναντί της! Είναι διαβρωτική και ύπουλη. Μοιάζει ακίνδυνη και αμεληταία. Δεν είναι όμως. Μπορείς να χάσεις τη μισή σου ζωή (ή και ολόκληρη) χωρίς να υποπτευθείς το κακό που σου'χει κάνει. Κάτι μου λέει βέβαια οτι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να την πολεμήσεις. Σα να παλεύεις με ένα φάντασμα. Έχω την αίσθηση οτι αν την αντέξεις, την δεχτείς -ενώ εκείνη σου χαζογελάει ειρωνικά από κάθε γωνιά του σπιτιού σου- χωρίς να τη φοβηθείς, τότε ως δια μαγείας αρχίζει να χάνει τη δύναμή της και να συρρικνώνεται. Παφ! Κι εξαφανίστηκε!