"Τα Πουλιά"

Κοιτάω ψηλά στον ουρανό και βλέπω τα πουλιά να πετούν... Πάντα, ακόμα κι αν τα κοίταζα φευγαλαία, ένιωθα έστω και για μια στιγμή ένα αίσθημα ελευθερίας και ονειροπόλησης. Τώρα όλα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Πηγαίνοντας το σκυλί μου στο βουνό είδα δύο νεκρά πουλιά και αγριεύτηκα. Ο σκύλος μου πήγε και τα μύρισε (ό,τι πιο φυσικό) κι εγώ τρομοκρατήθηκα και άρχισα να του φωνάζω αποτρεπτικά! Γυρίζοντας σπίτι τον είχα "σε καραντίνα". Απέφευγα να τον αγκαλιάσω και όταν με πλησίαζε τον έδιωχνα. Αυτό κράτησε για καμιά ώρα μέχρι που είπα δε βαριέσαι... αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθεί...
Η ουσία όμως είναι οτι τα πράγματα αλλάζουν. Με διαφορετικό μάτι κοίταξα σήμερα τον κότσυφα που έφτιαχνε με επιμέλεια τη φωλιά του στη βεράντα μου. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι να του τη χαλάσω για να μην μας μαζευτεί εδώ, ενώ παλιά θα τον χάζευα όλο θαυμασμό και αγάπη. Αυτές τις μέρες λοιπόν, μου έρχεται στο μυαλό η ταινία του Χίτσκοκ, "Τα Πουλιά". Το κλίμα της ταινίας μου θυμίζει το κλίμα που έχουμε αρχίσει να βιώνουμε. Στεναχωριέμαι που κάτι τόσο όμορφο, όπως τα πουλιά, γίνεται όχημα της απειλής και του φόβου. Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη για τις εξελίξεις...