Χρέος Πρώτο

Προσπαθώ να κάνω πράξη το "πρώτο χρέος" κατά τον Καζαντζάκη. Να αποδεχτώ τα όρια και τους περιορισμούς του μυαλού μου. Όσο μεγαλειώδες όργανο κι ας είναι... είναι πεπερασμένο. Δεν μπορεί να μου εξηγήσει την απώλεια, δεν μπορεί να μπει σε τάξη. Ο νους είναι άναρχος και αυτή του η αναρχία τον κάνει να μοιάζει παντοδύναμος. Δεν είναι όμως.
Έκανα ένα λάθος για πολύ καιρό. Προσπαθούσα να βάλω τάξη στο χάος της καρδιάς μου με το μυαλό μου. Χαζός αγώνας και εξοντωτικός! Όσο περισσότερο πάλευαν, τόσο περισσότερο πονούσα. Είπα λοιπόν να μην αποφεύγω πια τον πόνο. Να τον ζήσω ολόκληρο χωρίς να του κάνω πόλεμο με τη λογική μου. Αποτέλεσμα; Σήμερα το πρωί με το που άνοιξα τα μάτια μου άρχισα να κλαίω. Κι έκλαιγα στο μπάνιο, καθώς ντυνόμουνα, τρώγοντας πρωινό και κατά τη σκυλοβόλτα. Είχα να κλάψω πολύ καιρό. Δεν είχα κλάψει καθόλου για το τέλος αυτής της σχέσης.