2 ματιές.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να βλέπεις τη ζωή (χίλιοι δύο υπάρχουν αλλά λέμε τώρα). Συγκρίνοντας αυτά που ζεις με τα καλύτερα ή με τα χειρότερα. Για πολλά χρόνια έλεγα "έλα μωρέ, μια χαρά είμαι, σκέψου να μην είχα την υγειά μου, σκέψου να πεινούσα" κλπ. Εδώ και κάποιο καιρό έχω αρχίσει να θέλω περισσότερα, να μην μου φτάνουν απλά τα βασικά και ανεκτίμητα αγαθά. Τολμώ λοιπόν να πω ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι άπληστος, να θέλω κι άλλα κι άλλα και να προσπαθώ να τα αποκτήσω. Για παράδειγμα, εγώ που ήμουν γνήσιο παιδί της λιτότητας, θέλω λεφτά. Θέλω πολλά λεφτά να μου τρέχουν από παντού και να τα μοιράζω σε όλους! Να κάνω ταξίδια, να αγοράζω ρούχα, σπίτια, εξοχικό σε νησί και να μην έχω καμία αγωνία. Να σταματήσει η μάνα μου, που της βγαίνει η Παναγία ανάποδα, να δουλεύει, να δώσω στη φιλενάδα μου τη Θ. κανά κατοστάρι χιλιάρικα να γουστάρει και γενικά να είμαι πολύ large. Έχω αρχίσει να παίρνω το Λαϊκό Λαχείο και κάθε Τρίτη στις επτά λίγη αδρεναλίνη παραπάνω ρέει στο αίμα... Όλη αυτή η παρέλαση απληστίας έχει γέλιο, με κάνει να ονειρεύομαι και να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ανάλαφρα. Βαρέθηκα την αυστηρότητά μου και την κριτική μου περί καπιταλισμού και άλλων δαιμονίων... Απενοχοποίηση τώρα!