Λα, λα, λα, λα, λα!

Τι ωραία, τι καλά! Πρώτη μέρα της άνοιξης! Όλη η φύση είναι πρησμένη, έτοιμη να σκάσει, να παταχτούν οι χυμοί της παντού! Σαν έναν παρατεταμένο, ανολοκλήρωτο οργασμό! Βγήκαν και οι κάμπιες βόλτα και μαζί τους και οι εαρινές αλλεργίες μου. Τρέμω τη μέρα, η οποία πλησιάζει επικίνδυνα, που θα αρχίσουν όλα να κιτρινίζουν από γύρη. Δεν είμαι και πολύ γοητευτική την άνοιξη... Φτερνίζομαι, πρήζονται τα μάτια μου και βγάζω καντήλες σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα και χωρίς καμία προειδοποίηση φαγούρας προηγουμένως. Το χειρότερο σημείο που μπορεί να φυτρώσει καντήλα είναι πάνω από το μάτι. Το μάτι κλείνει για πολλές ώρες, σε τρώει πολύ αλλά δεν το ξύνεις γιατί αν το κάνεις το πρήξιμο θα φύγει σε 3 μέρες. Τέρμα οι ξέγνοιαστες βόλτες με τον σκυλάκο μου. Οι βόλτες δε σταματούν, απλά παύουν να είναι ανέμελες! Το πευκόφυτο κίτρινο βουνό, γεμάτο από κάμπιες και τόνους γύρης, είναι για 1 μήνα... ο εχθρός!
Η άνοιξη ήρθε κι εγώ ίσως και να ξαναβρίσκω το χιούμορ μου. Ίσως και να ξαναβρίκω την όρεξή μου και ίσως και τον εαυτό μου. Καιρός ήτανε. Ξεχειμωνιάσαμε!