Απολλωνάκι...
Το Απολλωνάκι είναι το πιο όμορφο γατάκι που έχω γνωρίσει. Είναι ασπρόμαυρο, με μακρύ και βελούδινο τρίχωμα και ένα χαρακτήρα σκυλίσιο. Δεν έχει βγάλει ποτέ νύχια, αγαπάει όλο τον κόσμο και ειδικά τη μαμά του που την έχει πεθάνει στις αγκαλιές, τις κουτουλιές και τα ζυμώματα εδώ και 8μιση χρόνια. Το Απολλωνάκι μας σήμερα θα "κοιμηθεί"... Δεν παέι άλλο να ταλαιπωρείται το σωματάκι του έτσι.
Κι εγώ είμαι στη δουλειά τώρα, χωρίς να μπορώ να είμαι μαζί του, να του κάνω μια τελευταία αγκαλίτσα, να του δώσω ένα φιλάκι -κι ας με πιάσει η αλλεργία μου-. Απολλωνάκι μου, σ'αγαπάω πολύ, από τότε που ήσουνα μια χούφτα πλασματάκι μέχρι σήμερα που είσαι ένας μεγάλος και όμορφος γάταρος!
Θα σε θυμάμαι...
Κι εγώ είμαι στη δουλειά τώρα, χωρίς να μπορώ να είμαι μαζί του, να του κάνω μια τελευταία αγκαλίτσα, να του δώσω ένα φιλάκι -κι ας με πιάσει η αλλεργία μου-. Απολλωνάκι μου, σ'αγαπάω πολύ, από τότε που ήσουνα μια χούφτα πλασματάκι μέχρι σήμερα που είσαι ένας μεγάλος και όμορφος γάταρος!
Θα σε θυμάμαι...
posted by Titika at 3:06 π.μ.
3 Comments:
Εντυπωσιακή η αλλαγή διάθεσης από την τσαντίλα της Δευτέρας. Το γατάκι την προκάλεσε;
Καλή παρατήρηση! Με έκανε να σκεφτώ... Και καταλήγω οτι μάλλον είμαι ένα ον στο οποίο συνυπάρχουν κάθε στιγμή μέσα του όλες οι διαθέσεις του κόσμου. Μα κάθε στιγμη. Να δούμε πόσο θα αντέξω ;)
Απολλωνάκι, ευχαριστούμε που υπήρξες αγάπη μου, να μας γλυκάνεις τις ψυχές μας.
Αισθάνομαι ότι έχασα το "παιδάκι μου", το συντροφάκι μου.. αλλά αυτό που θα με συντροφεύει πάντα από σένα θα είναι οι τόσες πολλές στιγμές τρυφερότητας και απίστευτης αγάπης που μοιραστήκαμε.
Ο τρόπος που με βοήθησες να μπορώ να δείχνω τα συναισθήματά μου..θα είναι κάτι που θα κουβαλάω πάντα μέσα μου - ότι εσύ μου το έμαθες. Και ήταν τόσο εύκολο τελικά ψυχή μου..
Που να φανταζόμουν ότι αυτό το μεγάλο δώρο θα μου το έδινε ένα μικρό χοντρό γατάκι..
Χριστέ μου.. τι δε θά δινα για μερικές ακόμη στιγμές τόσης αγάπης στον καναπέ μας, στο βλέμμα σου όταν έμπαινα σπίτι, στο κρυφτό μας, στα γρατζουνίσματά σου να ξυπνήσω επιτέλους να παίξουμε, στο τρέξιμό σου που κατέληγε στην αγκαλιά μου, ικετεύοντας για χάδια και λόγια.
Τί πλάσμα ήσουν εσύ?...
Θα μου λείψεις συντροφάκι μου...
θα μας λείψεις σε όλους. Ήσουν πραγματικά ξεχωριστό πλάσμα...
Να ταξιδεύεις στο φως θέλω, από εκεί που μου ήρθες, κι εγώ θα σε θυμάμαι πάντα με ένα χαμόγελο, μια ζεστασιά και μια ευγνωμοσύνη που διέσχισες τη ζωή μου σαν φως, σαν ελπίδα, σαν αγάπη...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home