Εσωτερική σφαλιάρα!

Εχθές, καθώς οδηγούσα και σκεφτόμουν χιλιάδες ασυνάρτητα και άσχετα μεταξύ τους πράγματα, έφτασα σε ένα εσωτερικό ΕΥΡΗΚΑ τόσο ηχηρό και δυνατό... σαν σφαλιάρα! Θα μου πεις σιγά τη συνειδητοποίηση, τώρα τα σκέφτηκες όλα αυτά εσύ; Το θέμα δεν είναι μόνον οι σκέψεις, αλλά η καθαρότητά τους και το βάθος στο οποίο με άγγιξαν.
Κάπου είχα διαβάσει πριν από λίγο καιρό το εξής και είχα χαμογελάσει: αφού όλοι αυτό που περισσότερο θέλουμε είναι να είμαστε σε μια παραλία με ένα μαγιό, γιατί χτυπιόμαστε να κερδίζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε;

Αυτή η ιδέα ήταν η αφορμή για μια σειρά σκέψεων η οποία κατέληξε στο εξής: ο τάδε και η τάδε, που είναι 10 χρόνια μεγαλύτεροί μου, έχουν τις δικές του επιχειρήσεις και βγάζουν τα 5πλάσια από μένα τι -στην ουσία- περισσότερο έχουν από μένα; Τις ίδιες ώρες δουλεύουμε, τα ίδια ρούχα φοράμε, παρόμοια προβλήματα μας βασανίζουνε, στα ίδια μέρη βγαίνουμε και πάμε διακοπές. Ποιο το νόημα να αγχώνομαι τι θα γίνει με τον υπόγειο μισθό μου, αν θα καταφέρω να είμαι αρκετά δημιουργική στην επόμενη δουλειά, αν θα μπορέσω στα επόμενα 5 χρόνια να κάνω την μεγάλη ανατροπή ώστε να βγάζω τα super χρήματα; Γιατί; Γιατί; Γιατί έχω εγκλωβιστεί εγώ έτσι και βάζω τον εαυτό μου να περπατά στο ρυθμό που περπατούν όλοι; Είπαμε να ενταχτώ, να μην είμαι μια ζωή ανένταχτη, αλλά όχι κι έτσι!

Κάπως έτσι "ξύπνησα" εχθές το βράδυ, λίγο πριν πάω να δω μια παράσταση του Μικρού Πρίγκιπα.
Ακόμα ακούω τη φωνή του Μ.Π να ρωτάει όλο ενδιαφέρον έναν μεθύστακα:

-γιατί πίνεις;
-για να ξεχάσω
-να ξεχάσεις τι;
-που ντρέπομαι
-γιατί ντρέπεσαι;
-που πίνω...