Αλλάζει ο άνθρωπος;

Τριάντα δύο χρόνια τον ξέρω. Βέβαια, δεν έχω ξεκάθαρες αναμνήσεις από τα δύο-τρία πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας. Μόνο κάποιες θολές εικόνες. Είναι ο πατέρας μου. Η σχέση μας τρυφερή, τρομαχτική, αληθινή, ανύπαρκτη, μίσους και αγάπης. Μία σχέση κατά βάση εγκλοβισμού, μιας και δεν τη διάλεξα εγώ, αλλά η φύση. Αν ήταν άγνωστος δεν θα τον επέλεγα ποτέ στη ζωή μου, όμως μας συνδέει το ίδιο αίμα κι έτσι αναγκαστικά τον έκανα παρέα. Τα τελευταία 2 χρόνια τον απέφευγα σαν το διάολο. Τον είδα μόνο δυο φορές κι άλλες τόσες του μίλησα στο τηλέφωνο. Δεν άντεχα άλλο την κριτική του, τη μισανθρωπία του, τη μιζέρια και την κατάθλιψή του. Και με μίσησησε ακόμα περισσότερο για την απουσία μου.
Και ξαφνικα, ήρθαν τα πάνω κάτω! Άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά του. Πιο θετικός, πιο τρυφερός, με ενδιαφέρον για μένα και τη ζωή μου. Άρχισε να έμφανίζει δείγματα του πατέρα που ποτέ δεν υπήρξε. Να γίνεται αυτό που πάντα χρειαζόμουν. Αισθάνομαι λίγη χαρά και ανακούφιση, όμως φοβάμαι. Δεν μπορώ να χαλαρώσω μαζί του. Αισθάνομαι οτι πίσω από κάθε γωνία παραμονεύει το τέρας-πατέρας, περιμένοντας να παραδοθώ για να κάνει μία ακόμα επίθεση και να μου κατασπαράξει την ψυχή.
Οπότε το πάω σιγά-σιγά και επιφυλακτικά. Γιατί δεν ξέρω... αλλάζει ο άνθρωπος τελικά;