Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006

ΠΑΡΕ, ΠΑΡΕ!


Περιμένεις να αμειφθείς για τις υπηρεσίες που προσφέρεις. Για τη δημιουργικότητά σου, για τις ιδέες σου, για τον ενθουσιασμό, την φιλοτιμία σου και τελικά ναι, και για την προσωπικότητά σου. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που σου ανακοινώνεται η αύξηση και παίρνεις από τα τρία... το μακρύτερο. Είναι τόσο μακρύ που δεν ξέρω πια που να το βάλω!
Με τις υγείες μου!

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006

ΕΞΟΥΣΙΑ.... ΟΥΣΤ!

Γράφω πολύ θυμωμένη! Κάθε είδους εξουσία, που επιβάλλεται άδικα με εξοργίζει. Δεν είμαι κατά των νόμων, των θεσμών ή των κανόνων. Ούτε είμαι κατά της εξουσίας εν γένει. Είμαι κατά της εξουσίας που πιέζει τον "κατώτερο", που τον ελέγχει και τον κάνει ό,τι γουστάρει! Αυτή τη στιγμή είμαι η κατώτερη, χωρίς εισαγωγικά, και αισθάνομαι απάισια.

Τρίτη, Μαΐου 23, 2006

Καλοκαιρινές διακοπές... για πάντα!

Όταν ήμουνα μικρή, άκουγα τους μεγάλους να μιλούν για την άδειά τους από τη δουλειά και την προσμονή τους για τον Αύγουστο-σωτήρα! Από τότε έλεγα στον εαυτό μου ότι όταν θα μεγαλώσω δε θέλω να βρεθώ ποτέ σε αυτή τη θέση. Σκεφτόμουν πως αν κάνω μια δουλειά που αγαπάω πολύ, τότε οι διακοπές δεν θα είναι η σωτηρία μου γιατί πολύ απλά δε θα έχω τόοοσο μεγάλη ανάγκη φυγής. Τα χρόνια πέρασαν. Να'μαι λοιπόν κι εγώ, "μεγάλη" πια, να δουλεύω κάνοντας κάτι που αγαπάω και να σκέφτομαι "αχ και να'μουνα τώρα σε μια παραλία"! Όλο μου το σώμα επαναστατεί καθημερινά, ειδικά τώρα που αρχίζουν να σφίγγουν οι ζέστες. Δεν τα κατάφερα... να μη γίνω σαν τους μεγάλους που ονειρεύονται να είναι κάπου αλλού. Δεν τα κατάφερα κι έγινα κι εγώ εραστής του Αυγούστου! Δεν είναι κι άσχημα όμως. Για σκέψου πόσο χάλια θα ήταν να είσαι εισοδηματίας και να κάνεις διακοπές όλο το χρόνο, όπου θες εσύ... Πολύ βαρετό, ε;)

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Τόσο λάθος;

Το μάθαμε όλοι πια, να λέμε ότι δεν μετανιώνουμε για τίποτα στη ζωή μας. Όλα είναι μια εμπειρία και δε θα την αλλάζαμε αφού έπρεπε να τη ζήσουμε...
Τι μεγάλο ψέμα και ιδεολογική υπεροπτική μπούρδα!
Εγώ μετανιώνω λοιπόν! Και δηλώνω ρητά, σε μένα, οτι δε θα ξαναασχοληθώ μαζί σου ούτε σε αυτό το blog αλλά ούτε και στη ζωή μου!
Αλλά πριν σε διαγράψω εντελώς, πρέπει να πω αυτό:
Μετάνιωσα που σε γνώρισα, μετάνιωσα που σε πίστεψα. Πώς γίνεται να έπεσα τόσο έξω; Πώς γίνεται επί 4 σχεδόν χρόνια να ασχολήθηκα με έναν άνθρωπο, δίνοντας την ψυχή μου, ο οποίος ήταν τελικά ένα μεγάλο ψέμα, μια βρωμιά τόσο υπόγεια και ύπουλη που έχει σα στόχο να πονά και να εκδικείται. Σαν τη "μαύρη χήρα" να παίρνει από το ταίρι του αυτό που θέλει και μετά να το σκοτώνει.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω οτι είσαι έτσι. Κι όμως είσαι. Και ενώ εσύ επιδιώκεις να με πονάς και να με κρατάς κολλημένη σε σένα από καπρίτσιο, μόνο αυτό δεν καταφέρνεις. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν υπάρχεις πια ούτε έχεις υπόσταση μέσα στην καρδιά μου, μέσα στο μυαλό μου, μέσα σε κανένα κύτταρό μου. Εξατμίστηκες... Είσαι μηδέν και εύχομαι να είσαι καλά εκεί που είσαι... μακριά μου. Όσο πιο μακριά, τόσο καλύτερα.
Στα κομμάτια!

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Εσωτερική σφαλιάρα!

Εχθές, καθώς οδηγούσα και σκεφτόμουν χιλιάδες ασυνάρτητα και άσχετα μεταξύ τους πράγματα, έφτασα σε ένα εσωτερικό ΕΥΡΗΚΑ τόσο ηχηρό και δυνατό... σαν σφαλιάρα! Θα μου πεις σιγά τη συνειδητοποίηση, τώρα τα σκέφτηκες όλα αυτά εσύ; Το θέμα δεν είναι μόνον οι σκέψεις, αλλά η καθαρότητά τους και το βάθος στο οποίο με άγγιξαν.
Κάπου είχα διαβάσει πριν από λίγο καιρό το εξής και είχα χαμογελάσει: αφού όλοι αυτό που περισσότερο θέλουμε είναι να είμαστε σε μια παραλία με ένα μαγιό, γιατί χτυπιόμαστε να κερδίζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε;

Αυτή η ιδέα ήταν η αφορμή για μια σειρά σκέψεων η οποία κατέληξε στο εξής: ο τάδε και η τάδε, που είναι 10 χρόνια μεγαλύτεροί μου, έχουν τις δικές του επιχειρήσεις και βγάζουν τα 5πλάσια από μένα τι -στην ουσία- περισσότερο έχουν από μένα; Τις ίδιες ώρες δουλεύουμε, τα ίδια ρούχα φοράμε, παρόμοια προβλήματα μας βασανίζουνε, στα ίδια μέρη βγαίνουμε και πάμε διακοπές. Ποιο το νόημα να αγχώνομαι τι θα γίνει με τον υπόγειο μισθό μου, αν θα καταφέρω να είμαι αρκετά δημιουργική στην επόμενη δουλειά, αν θα μπορέσω στα επόμενα 5 χρόνια να κάνω την μεγάλη ανατροπή ώστε να βγάζω τα super χρήματα; Γιατί; Γιατί; Γιατί έχω εγκλωβιστεί εγώ έτσι και βάζω τον εαυτό μου να περπατά στο ρυθμό που περπατούν όλοι; Είπαμε να ενταχτώ, να μην είμαι μια ζωή ανένταχτη, αλλά όχι κι έτσι!

Κάπως έτσι "ξύπνησα" εχθές το βράδυ, λίγο πριν πάω να δω μια παράσταση του Μικρού Πρίγκιπα.
Ακόμα ακούω τη φωνή του Μ.Π να ρωτάει όλο ενδιαφέρον έναν μεθύστακα:

-γιατί πίνεις;
-για να ξεχάσω
-να ξεχάσεις τι;
-που ντρέπομαι
-γιατί ντρέπεσαι;
-που πίνω...

Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

Απολλωνάκι...

Το Απολλωνάκι είναι το πιο όμορφο γατάκι που έχω γνωρίσει. Είναι ασπρόμαυρο, με μακρύ και βελούδινο τρίχωμα και ένα χαρακτήρα σκυλίσιο. Δεν έχει βγάλει ποτέ νύχια, αγαπάει όλο τον κόσμο και ειδικά τη μαμά του που την έχει πεθάνει στις αγκαλιές, τις κουτουλιές και τα ζυμώματα εδώ και 8μιση χρόνια. Το Απολλωνάκι μας σήμερα θα "κοιμηθεί"... Δεν παέι άλλο να ταλαιπωρείται το σωματάκι του έτσι.
Κι εγώ είμαι στη δουλειά τώρα, χωρίς να μπορώ να είμαι μαζί του, να του κάνω μια τελευταία αγκαλίτσα, να του δώσω ένα φιλάκι -κι ας με πιάσει η αλλεργία μου-. Απολλωνάκι μου, σ'αγαπάω πολύ, από τότε που ήσουνα μια χούφτα πλασματάκι μέχρι σήμερα που είσαι ένας μεγάλος και όμορφος γάταρος!
Θα σε θυμάμαι...

Δευτέρα, Μαΐου 08, 2006

Μούτζα ή μάτι;

Ξαφνικά κάτι γίνεται και πάνε όλα στραβά! Όχι τα σημαντικά πράγματα, αλλά αυτά τα μικρά καθημερινά... Λες και ξεκινάει ένα ντόμινο κακοτυχιών, σχεδόν αστείων πια, που σε εκνευρίζουν τόσο ώστε να σε ωθούν στο ξέσπασμα ενός νευρικού γέλιου. Και να πεις οτι φταίω εγώ που μου συνέβησαν... Δεν έκανα τίποτα κακό η καημένη... Πρωί-πρωί μου βγαίνει ένας κουστουμαρισμένος οικογενειάρχης με Jeepάρα από STOP και πάλι καλά που είχα ABS δηλαδή αλλιώς δεν τη γλιτώναμε! Βγάζει ο τύπος τη μουράκλα του από το παράθυρο και με στολίζει πρωινιάτικα με μια πανδαισία λέξεων... "που πας μωρή καρ*όλααα;" τι το θελα και τον ρώτησα τι βρίζει αφού δεν προηγείται και μου απάντησε με όλους τους συνδυασμούς του συνηρημένου γαμέω-γαμώ! Πάει αυτό. Έφερα σε μια τάξη την ταχυπαλμία μου και κατέβασα το αίμα από το κεφάλι μου! "Έλα μωρέ" λέω "Δευτεριάτικα, μην τον αφήνεις να σου ****** την εβδομάδα!"
Φτάνοντας στη δουλειά (τι ποιο φυσιολογικό;;;) πάω να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγώ. Ακούγεται ένας απαλός και ντελικάτος ήχος κλικ! και μου μένει το σύστημα στο χέρι. Τώρα πλέον ανοίγω το παράθυρο, βγάζω το χεράκι απ'έξω , ανοίγω, κλείνω το παράθυρο, βγαίνω, κλείνω την πόρτα. Και να πεις οτι το αυτοκίνητο είναι παλιό... Δε βαριέσαιιι..... είναι Δευτέρα ακόμα, δε βαριέσαιιιιι.... Λίγες ωρίτσες μετά, στο γραφείο, τεντώνομαι λίγο να ξεπιαστώ και... κρακ! Έτσι έκανε η σπονδυλική μου στήλη, λιγο πιο κάτω από τον αυχένα και από τότε δεν μπορώ να κουνηθώ. Περπατάω σα να έχω καταπιεί σκουπόξυλο και ο πόνος είναι εντονότατος.
Και λέω 'γω τώρα: τυχαία όλα αυτά;
Ή λες να με έχει μουτζώσει κάποιος εν αγνοία μου; Πάντως αν ισχύουν όλα αυτά που λένε για το μάτι ας με ξεματιάσει κάποιος να ρθω στα ίσια μου. Στη θέση του ονόματος βάλτε neazoi.blogspot.com!! Χα!

Τετάρτη, Μαΐου 03, 2006

H άνοιξη μέσα μου.

Λένε για αυτή την εποχή ότι είναι πρησμένη από ερωτική διάθεση. Όλοι οι χυμοί και οι σπόροι παλεύουν λίγο πριν την οργασμική έκρηξη. Έχω μια παρόμοια διάθεση αλλά δεν ξέρω αν φταίει η άνοιξη ή ο 1 χρόνος μετά τον χωρισμό.
Άνοιξη και μόνη... δε λέει! Έχω πρηστεί κι εγώ!
Μου έχει λήψει το συναίσθημα του έρωτα, τα φιλιά, τα μπλεγμένα σώματα, η ζέστη του άλλου...
Είμαι έτοιμη. Πριν λίγο καιρό ακόμα δεν ήμουν. Υπήρχε η μορφή του παρελθόντος που μπαινόβγαινε στη σκέψη μου. Όμως τώρα ο χώρος μέσα μου άδειασε και περιμένει...
Κι εσένα που σε είδα στο νησί... Σκέφτομαι τι να κάνω μαζί σου... Τόση ομορφιά μέσα σε ένα σώμα είχα καιρό να δω. Μέσα μου αισθάνθηκα ένα συναίσθημα που θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά ακόμα αυτολογοκρίνομαι κι έτσι το πρώτο σου μήνυμα δεν θα το πάρεις εσύ αλλά το διαδίκτυο.