"Τα Πουλιά"

Κοιτάω ψηλά στον ουρανό και βλέπω τα πουλιά να πετούν... Πάντα, ακόμα κι αν τα κοίταζα φευγαλαία, ένιωθα έστω και για μια στιγμή ένα αίσθημα ελευθερίας και ονειροπόλησης. Τώρα όλα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Πηγαίνοντας το σκυλί μου στο βουνό είδα δύο νεκρά πουλιά και αγριεύτηκα. Ο σκύλος μου πήγε και τα μύρισε (ό,τι πιο φυσικό) κι εγώ τρομοκρατήθηκα και άρχισα να του φωνάζω αποτρεπτικά! Γυρίζοντας σπίτι τον είχα "σε καραντίνα". Απέφευγα να τον αγκαλιάσω και όταν με πλησίαζε τον έδιωχνα. Αυτό κράτησε για καμιά ώρα μέχρι που είπα δε βαριέσαι... αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθεί...
Η ουσία όμως είναι οτι τα πράγματα αλλάζουν. Με διαφορετικό μάτι κοίταξα σήμερα τον κότσυφα που έφτιαχνε με επιμέλεια τη φωλιά του στη βεράντα μου. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι να του τη χαλάσω για να μην μας μαζευτεί εδώ, ενώ παλιά θα τον χάζευα όλο θαυμασμό και αγάπη. Αυτές τις μέρες λοιπόν, μου έρχεται στο μυαλό η ταινία του Χίτσκοκ, "Τα Πουλιά". Το κλίμα της ταινίας μου θυμίζει το κλίμα που έχουμε αρχίσει να βιώνουμε. Στεναχωριέμαι που κάτι τόσο όμορφο, όπως τα πουλιά, γίνεται όχημα της απειλής και του φόβου. Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη για τις εξελίξεις...

Περί ΠΛΗΞΕΩΣ και άλλων δαιμονίων...

Η πλήξη είναι μια άπληστη και άσχημη ερωμένη. Σε βρίσκει σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα, κυρίως όταν όλα βαίνουν καλά. Και μπαίνεις μέσα της, αδύναμος, χωρίς να μπορείς να κάνεις αλλιώς. Παράξενο. Τις δυσκολίες βρίσκουμε τα όπλα να τις πολεμάμε... Την πλήξη όμως; Μοιάζουμε ανυπεράσπιστοι απέναντί της! Είναι διαβρωτική και ύπουλη. Μοιάζει ακίνδυνη και αμεληταία. Δεν είναι όμως. Μπορείς να χάσεις τη μισή σου ζωή (ή και ολόκληρη) χωρίς να υποπτευθείς το κακό που σου'χει κάνει. Κάτι μου λέει βέβαια οτι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να την πολεμήσεις. Σα να παλεύεις με ένα φάντασμα. Έχω την αίσθηση οτι αν την αντέξεις, την δεχτείς -ενώ εκείνη σου χαζογελάει ειρωνικά από κάθε γωνιά του σπιτιού σου- χωρίς να τη φοβηθείς, τότε ως δια μαγείας αρχίζει να χάνει τη δύναμή της και να συρρικνώνεται. Παφ! Κι εξαφανίστηκε!

ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ!!!

Καταζητούνται όλοι αυτοί οι υπάνθρωποι που αποφασίζουν οτι τα σκυλιά τους δεν τα χρειάζονται πια και τα πετούν στο δρόμο. Καταζητούνται όλοι αυτοί οι απάνθρωποι που όταν γεννάει η σκύλα τους μαζεύουν τα κουτάβια και τα ρίχνουν στα σκουπίδια ή στην κοντινότερη αλάνα. Καταζητούνται!
Ποιος είσαι εσύ πανάθλιε, που αποφασίζεις μια νύχτα με χιόνι να πετάξεις τη λεχώνα σκύλα σου και τα πέντε κουταβάκια της; Με τι μοιάζει η μούρη σου εσένα, που τη δένεις με καλώδιο της ΔΕΗ στον κορμό του πεύκου για να μην ακολουθήσει, τρελή από φόβο, το αυτοκίνητό σου; Ποια ψυχή δεν έχεις ηλίθιε μαλάκα, που την αφήνεις λείψανο από την πείνα στο έλεος της τύχης της;
Ποιος σου είπε, άνθρωπε του τίποτα, οτι είσαι ανώτερος από όλα τα πλάσματα της γης;
Άκου με, κενέ υπερόπτη... Το κακό που κάνεις καθρεφτίζει το κακό που θα σε βρει._

One Art

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled
with the intent to be lost
that their loss is no disaster.

Lose something every day.
Accept the fluster of lost door keys,
the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther,
losing faster: places, and names,
and where it was you meant to travel.
None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch.
And look! my last, or next-to-last,
of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones.
And, vaster, some realms I owned,
two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.

Even losing you (the joking voice,
a gesture I love) I shan't have lied.
It's evident the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.


Ελευθερώνομαι... κι αφήνω πίσω μου όσα ήταν να χαθούν.
Ανάλαφρη... κι έρχονται σε μένα όλα!