Επιστρέφω σε λίγο

Αλλαγή πλεύσης. Αλλαγή χώρου εργασίας. Ακολουθώ την πορεία μου.
"Γίνε αυτό που είσαι" έλεγε ο Νίτσε. Αυτό προσπαθώ καθημερινά, ελπίζοντας οτι ο δρόμος που έχω ακολουθήσει να είναι ο σωστός. Τι θα πει σωστός βέβαια... Ίσως αυτός που σε οδηγεί στην αξιοποίηση των ψυχικών και νοητικών σου δυνατοτήτων.
Μαζεύω τα μπογαλάκια μου, λοιπόν, και την κάνω για αλλού.
Θα λείψω λίγο κι από δω μα επιστρέφω προσεχώς με τις εντυπώσεις του επόμενου βήματος.

The first day...

It's the first day of the rest of your life... Νομίζω είναι τραγούδι των Placebo, έγινε και slogan του Amita Motion σε τηλεοπτικό σποτ.

Ξυπνάω και είναι η πρώτη σκέψη μου εδώ και μέρες!

Alex

H εξαφάνιση ενός παιδιού-η εξαφάνιση της ελπίδας μας ως άνθρωποι. Και μια μάνα-παναγιά, να σιγοκλαίει βουτηγμένη στον πόνο. Μια μάνα που με την αγάπη της και την γλύκα της μας κάνει να ντρεπόμαστε ακόμα περισσότερο για τη χώρα μας, τις αξίες της και την ανθρωπιά της. Έπρεπε άραγε να χαθεί ένα αγγελούδι με μια μάνα ουράνια για να ξυπνήσουμε; Θα ξυπνήσουμε; Θα κοιτάξουμε τον ρατσισμό και το μίσος που υπάρχει μέσα μας;

ΤΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ - ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ

Αυτό το post το γράφω με συγκίνηση, για την αγαπημένη φίλη πολλών blogger, την paragrafos. Δεν είχα ιδέα όταν έμπαινα στην bloggoζωή ότι εδώ μέσα μπορεί να αγαπήσεις κάποιον, να τον σκέφτεσαι και να ανησυχείς γι'αυτόν, ακόμα κι αν δεν τον έχεις γνωρίσει από κοντά, ακόμα κι αν δεν ξέρεις καν το όνομά του. Η περιπέτεια της υγείας της κορούλας της μας έχει αγγίξει όλους. Κάθε μέρα ευχές και προσευχές για να πάνε όλα καλά! Και κάπου εδώ εγώ ντρέπομαι για τις καθημερινές μου χαζογκρίνιες για μισθούς και δουλειές. Ντρέπομαι και νιώθω ότι θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από την paragrafo για την αχαριστία μου. Σου ζητώ συγνώμη! Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το post, όμως εγώ ειλικρινά αισθάνομαι τη δύναμη και την πραγματική έννοια της αγάπης μέσα μου, από τότε που σε γνώρισα.
Θεέ μου, ας πάνε όλα καλά για σας...