Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Άντα...

Περίεργη η δεκαετία των τρι-άντα... Είναι λίγο σαν σαν αγχωμένο σάντουιτς. Είσαι ανάμεσα στην απειλή των σαράντα και την ανεμελιά των είκοσι και δεν ξέρεις ποια από τις δύο αυτές δεκαετίες σε προσδιορίζει περισσότερο. Βέβαια ο χρόνος σε σπρώχνει χωρίς να σε ρωτάει προς τα γερασμένα μεγαλεία αλλά η καρδιά σου είναι ακόμα νεανική, ανώριμη, ανένταχτη. Και φαντάζομαι έτσι θα παραμείνει...
Τα πράγματα αλλάζουν και με έπιασε σήμερα μια αγωνία ότι χωρίς να το καταλάβουμε θα βρεθούμε χωρίς νιάτα πια! Βλέπω όλη την παρεά, τους φίλους μου που είμαστε από παιδιά μαζί, να έχουμε μπει σε ένα άλλο τριπάκι. Δουλειά, κούραση, πίεση και ρουτίνα. Δεν μου αρέσει αλλά δεν ξέρω κι αν γίνεται να βγει κανείς από αυτή τη φόρα. Δύσκολο το κόβω. Ίσως απλά το αποδέχεσαι. Αποδέχεσαι τη ροή της ζωής που σε πάει σε συγκεκριμένους δρόμους τελικά, όσο τρελός κι αν είσαι. Εν ολίγοις, κάνε μόκο και προχώρα...