ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Άντα...

Περίεργη η δεκαετία των τρι-άντα... Είναι λίγο σαν σαν αγχωμένο σάντουιτς. Είσαι ανάμεσα στην απειλή των σαράντα και την ανεμελιά των είκοσι και δεν ξέρεις ποια από τις δύο αυτές δεκαετίες σε προσδιορίζει περισσότερο. Βέβαια ο χρόνος σε σπρώχνει χωρίς να σε ρωτάει προς τα γερασμένα μεγαλεία αλλά η καρδιά σου είναι ακόμα νεανική, ανώριμη, ανένταχτη. Και φαντάζομαι έτσι θα παραμείνει...
Τα πράγματα αλλάζουν και με έπιασε σήμερα μια αγωνία ότι χωρίς να το καταλάβουμε θα βρεθούμε χωρίς νιάτα πια! Βλέπω όλη την παρεά, τους φίλους μου που είμαστε από παιδιά μαζί, να έχουμε μπει σε ένα άλλο τριπάκι. Δουλειά, κούραση, πίεση και ρουτίνα. Δεν μου αρέσει αλλά δεν ξέρω κι αν γίνεται να βγει κανείς από αυτή τη φόρα. Δύσκολο το κόβω. Ίσως απλά το αποδέχεσαι. Αποδέχεσαι τη ροή της ζωής που σε πάει σε συγκεκριμένους δρόμους τελικά, όσο τρελός κι αν είσαι. Εν ολίγοις, κάνε μόκο και προχώρα...

2 ματιές.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να βλέπεις τη ζωή (χίλιοι δύο υπάρχουν αλλά λέμε τώρα). Συγκρίνοντας αυτά που ζεις με τα καλύτερα ή με τα χειρότερα. Για πολλά χρόνια έλεγα "έλα μωρέ, μια χαρά είμαι, σκέψου να μην είχα την υγειά μου, σκέψου να πεινούσα" κλπ. Εδώ και κάποιο καιρό έχω αρχίσει να θέλω περισσότερα, να μην μου φτάνουν απλά τα βασικά και ανεκτίμητα αγαθά. Τολμώ λοιπόν να πω ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι άπληστος, να θέλω κι άλλα κι άλλα και να προσπαθώ να τα αποκτήσω. Για παράδειγμα, εγώ που ήμουν γνήσιο παιδί της λιτότητας, θέλω λεφτά. Θέλω πολλά λεφτά να μου τρέχουν από παντού και να τα μοιράζω σε όλους! Να κάνω ταξίδια, να αγοράζω ρούχα, σπίτια, εξοχικό σε νησί και να μην έχω καμία αγωνία. Να σταματήσει η μάνα μου, που της βγαίνει η Παναγία ανάποδα, να δουλεύει, να δώσω στη φιλενάδα μου τη Θ. κανά κατοστάρι χιλιάρικα να γουστάρει και γενικά να είμαι πολύ large. Έχω αρχίσει να παίρνω το Λαϊκό Λαχείο και κάθε Τρίτη στις επτά λίγη αδρεναλίνη παραπάνω ρέει στο αίμα... Όλη αυτή η παρέλαση απληστίας έχει γέλιο, με κάνει να ονειρεύομαι και να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ανάλαφρα. Βαρέθηκα την αυστηρότητά μου και την κριτική μου περί καπιταλισμού και άλλων δαιμονίων... Απενοχοποίηση τώρα!

Αλλάζει ο άνθρωπος!

Και η χαρά μου από αυτή τη διαπίστωση δεν περιγράφεται! Αναρωτιόμουν εδώ και κάποιυς μήνες αν μπορώ να εμπιστευτώ την αλλαγή του πατέρα μου και τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συνέβησαν λίγες μέρες πριν, απαντούν από μόνα τους. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτιαχναν οι σχέσεις μας. Ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε ξανά πατέρας και κόρη και όχι πια εχθροί. Πάντα αισθανόμουνα οτι ήμασταν αντίπαλοι χωρίς ελπίδα συμφιλίωσης. Πίστευα ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να είμαστε καλά σε αυτή τη ζωή. Κι όμως. Όπως μου είπε μια φίλη "οι άνθρωποι μας εκπλήσσουν τελικα". Όντως. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη στη ζωή μου έως τώρα. Είμαι χαρούμενη.

Μπαμπά σ' αγαπάω.

Γιατί χάθηκες;

... μου γράφει ο aggelos-ex-aggelos. Χάθηκα γιατί έχω πνιγεί (χωρίς εισαγωγικά) στη δουλειά, σε σημείο που αρχίζει να ξεπερνάει τα όριά μου. Χάθηκα από την blogόσφαιρα αλλά έχω αρχίσει να χάνομαι και από τον εαυτό μου. Καθημερινά προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου ανάμεσα σε ένα 14ωρο συνεχούς δουλειάς και 4 ωρών για να φέρω εις πέρας τα τετριμμένα μιας καθημερινότητας. Νόμιζα οτι όλα τα έχω υπό έλεγχο μέχρι που εδώ και 1 εβδομάδα το σύστημα άρχισε να βαράει μπιέλα. Έχω αρχίσει να έχω αϋπνίες λες και ο οργανισμός μου μού λέει¨"έτσι μου είσαι; πάρε κι άλλη σπίντα να 'χεις!" Ελπίζω να ξαναβρώ τον ύπνο μου μπας και αρχίσω να με ξαναβρίσκω πριν με χάσω κι εγώ εντελώς. Προσεχώς η συνέχεια....

Αλλάζει ο άνθρωπος;

Τριάντα δύο χρόνια τον ξέρω. Βέβαια, δεν έχω ξεκάθαρες αναμνήσεις από τα δύο-τρία πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας. Μόνο κάποιες θολές εικόνες. Είναι ο πατέρας μου. Η σχέση μας τρυφερή, τρομαχτική, αληθινή, ανύπαρκτη, μίσους και αγάπης. Μία σχέση κατά βάση εγκλοβισμού, μιας και δεν τη διάλεξα εγώ, αλλά η φύση. Αν ήταν άγνωστος δεν θα τον επέλεγα ποτέ στη ζωή μου, όμως μας συνδέει το ίδιο αίμα κι έτσι αναγκαστικά τον έκανα παρέα. Τα τελευταία 2 χρόνια τον απέφευγα σαν το διάολο. Τον είδα μόνο δυο φορές κι άλλες τόσες του μίλησα στο τηλέφωνο. Δεν άντεχα άλλο την κριτική του, τη μισανθρωπία του, τη μιζέρια και την κατάθλιψή του. Και με μίσησησε ακόμα περισσότερο για την απουσία μου.
Και ξαφνικα, ήρθαν τα πάνω κάτω! Άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά του. Πιο θετικός, πιο τρυφερός, με ενδιαφέρον για μένα και τη ζωή μου. Άρχισε να έμφανίζει δείγματα του πατέρα που ποτέ δεν υπήρξε. Να γίνεται αυτό που πάντα χρειαζόμουν. Αισθάνομαι λίγη χαρά και ανακούφιση, όμως φοβάμαι. Δεν μπορώ να χαλαρώσω μαζί του. Αισθάνομαι οτι πίσω από κάθε γωνία παραμονεύει το τέρας-πατέρας, περιμένοντας να παραδοθώ για να κάνει μία ακόμα επίθεση και να μου κατασπαράξει την ψυχή.
Οπότε το πάω σιγά-σιγά και επιφυλακτικά. Γιατί δεν ξέρω... αλλάζει ο άνθρωπος τελικά;

Στον τριχωτό μου έρωτα

Σχεδόν 12 χρόνια πέρασαν από το πρώτο σου χαμογελαστό λαχάνιασμα...
Ήσουν μια ξανθή χιονόμπαλα και χιόνιζε όταν ήρθα να σε πάρω. Έκανε τόσο κρύο που σε είχα βάλει μέσα από το μπουφάν μου και η μόνο η μουσούδα σου έβγαινε έξω από το φερμουάρ. Από το pet shop μέχρι το αυτοκίνητο, μια διαδρομή 5 λεπτών. Δε νομίζω να μου έχουν ξαναχαμογελάσει τόσοι άνθρωποι στο δρόμο. Για σένα χαμογελούσαν. Ήσουν τόσο όμορφος.
Ο πιο όμορφος σκύλος του κόσμου σου λέω... Ο πιο όμορφος σκύλος της καρδιάς μου!
Μαζί έχουμε ανέβει βουνά, έχουμε κάνει βουτιές, έχουμε φάει κουκουνάρια... έχουμε ανταλλάξει τα πιο έντονα βλέμματα. Πάντα τρελαίνομαι όταν κλαίω, που έρχεσαι και κουλουριάζεσαι στην αγκαλιά μου και το κλάμα μου στεγνώνει μεμιάς!
Έχεις αρχίσει να βαραίνεις με τα χρόνια, όμως πάντα παραμένεις κούταβος, έτοιμος για παιχνίδια, εξερευνήσεις και αγκαλιές.
Και τώρα που είμαι στη δουλειά, εσύ είσαι σπίτι και με περιμένεις για την απογευματινή μας βόλτα στο βουνό. Μας περιμένουν όλοι: η Χαρά, ο Πάρις, ο Σνάουτσι, η Τατού, η Γκόλντι, ο Μαυρούλης και ο Ασπρούλης! Όλη η γαβγοπαρέα.
Σ' αγαπώ φάτσα μου!