Ανέκδοτο

Έλληνας τραπεζικός υπάλληλος, που έχει φάει τη ζωή του στην ανία, αρχίζει να αναρωτιέται έντονα γύρω στα 55 του για το νόημα της ζωής. Μετά από μήνες ενδοσκόπησης και αφού δεν έβγαζε καμιά άκρη άκουσε για κάποιον σοφό γέροντα που ζει στα βουνά της Ινδίας. Τα αφήνει όλα πίσω του, δεν παίρνει καν ρούχα μαζί του και αναχωρεί προς αναζήτησή του. Μετά από μήνες περιπλάνησης, ρακένδυτος και εξαντλημένος συναντάει τον γέροντα να κάθεται ήσυχος δίπλα σε ένα ποτάμι. Τον πλησιάζει όλο αγωνία και του λέει: "Σοφέ μου γέροντα, ποιο είναι το νόημα της ζωής;"Εκείνος τον κοιτάει ατάραχος και με αφοπλιστική απλότητα απαντάει: "το νόημα της ζωής είναι......... το ποτάμι!"
Τραπεζικός: (έκπληκτος) Το ποτάμι?
Σοφός: Τι; Δεν είναι το ποτάμι;;;

Υπάρχει άραγε; Πέρα από τις στιγμές υπάρχει άλλο; Μπορείς να πεις οτι είναι η χαρά; Η φιλία; Ο έρωτας; Η αγάπη; Η δημιουργικότητα; Η αλληλεγγύη; Τα μαθήματα που παίρνουμε και εξελισσόμαστε; Όλα μαζί; Τίποτα απ' αυτά;

Μμμμμ.... Θα το βρω το νόημα. Να δεις που θα το βρω!

Λα, λα, λα, λα, λα!

Τι ωραία, τι καλά! Πρώτη μέρα της άνοιξης! Όλη η φύση είναι πρησμένη, έτοιμη να σκάσει, να παταχτούν οι χυμοί της παντού! Σαν έναν παρατεταμένο, ανολοκλήρωτο οργασμό! Βγήκαν και οι κάμπιες βόλτα και μαζί τους και οι εαρινές αλλεργίες μου. Τρέμω τη μέρα, η οποία πλησιάζει επικίνδυνα, που θα αρχίσουν όλα να κιτρινίζουν από γύρη. Δεν είμαι και πολύ γοητευτική την άνοιξη... Φτερνίζομαι, πρήζονται τα μάτια μου και βγάζω καντήλες σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα και χωρίς καμία προειδοποίηση φαγούρας προηγουμένως. Το χειρότερο σημείο που μπορεί να φυτρώσει καντήλα είναι πάνω από το μάτι. Το μάτι κλείνει για πολλές ώρες, σε τρώει πολύ αλλά δεν το ξύνεις γιατί αν το κάνεις το πρήξιμο θα φύγει σε 3 μέρες. Τέρμα οι ξέγνοιαστες βόλτες με τον σκυλάκο μου. Οι βόλτες δε σταματούν, απλά παύουν να είναι ανέμελες! Το πευκόφυτο κίτρινο βουνό, γεμάτο από κάμπιες και τόνους γύρης, είναι για 1 μήνα... ο εχθρός!
Η άνοιξη ήρθε κι εγώ ίσως και να ξαναβρίσκω το χιούμορ μου. Ίσως και να ξαναβρίκω την όρεξή μου και ίσως και τον εαυτό μου. Καιρός ήτανε. Ξεχειμωνιάσαμε!

Χρέος Πρώτο

Προσπαθώ να κάνω πράξη το "πρώτο χρέος" κατά τον Καζαντζάκη. Να αποδεχτώ τα όρια και τους περιορισμούς του μυαλού μου. Όσο μεγαλειώδες όργανο κι ας είναι... είναι πεπερασμένο. Δεν μπορεί να μου εξηγήσει την απώλεια, δεν μπορεί να μπει σε τάξη. Ο νους είναι άναρχος και αυτή του η αναρχία τον κάνει να μοιάζει παντοδύναμος. Δεν είναι όμως.
Έκανα ένα λάθος για πολύ καιρό. Προσπαθούσα να βάλω τάξη στο χάος της καρδιάς μου με το μυαλό μου. Χαζός αγώνας και εξοντωτικός! Όσο περισσότερο πάλευαν, τόσο περισσότερο πονούσα. Είπα λοιπόν να μην αποφεύγω πια τον πόνο. Να τον ζήσω ολόκληρο χωρίς να του κάνω πόλεμο με τη λογική μου. Αποτέλεσμα; Σήμερα το πρωί με το που άνοιξα τα μάτια μου άρχισα να κλαίω. Κι έκλαιγα στο μπάνιο, καθώς ντυνόμουνα, τρώγοντας πρωινό και κατά τη σκυλοβόλτα. Είχα να κλάψω πολύ καιρό. Δεν είχα κλάψει καθόλου για το τέλος αυτής της σχέσης.

Εντάξει λοιπόν...

Το παραδέχομαι. Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά, και αποφεύγω να το ομολογήσω και στον ίδιο μου τον εαυτό. Περιμένω την άνοιξη, μπας και μπει μέσα μου και κάνει επιμελή εξορκισμό κάθε κακού.
Δεν είχα καμία πρόθεση αυτό το blog να είναι "βαρύ", διαπιστώνω όμως οτι τελικά αφού είναι ημερολόγιο και αφού περνάω δύσκολη φάση, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Αν πάρω όλη την ευθύνη επάνω μου και δεν στηριχτώ μόνο στην άνοιξη, θα ήθελα σαν υπεράνθρωπος να ξεπεράσω το παρελθόν, να το υπερβώ και να του απαγορέψω την είσοδο στο παρόν μου. Mάλλον εγώ του επιτρέπω να κάνει καθημερινές εισβολές, κρατώντας με δεμένη χειροπόδαρα σε κάτι που πέρασε και δεν ξαναγυρνά (πάλι καλά να λες). Μόλις τώρα γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η λεύκα που ήταν γυμνή εδώ και 4 μήνες, έχει αρχίσει να πρασινίζει.
Η γνώση οτι έχω τη δύναμη να καταφέρω τα πάντα με κάνει να νιώθω πολύ αδύναμη.